Да пагранічнікау заўсёды прад'яўляліся самыя высокія патрабаванні.
Менавіта яны ў першых шэрагах на абароне дзяржавы.
Адзін з такіх салдат-пагранцоу, які паспяхова нясе службу ў Пінскім пагранічным атрадзе, - Андрэй Біб. Пасля "вучэбкі" Андрэй прыступіў да службы ў рэзервовай заставе пагранічнай камендатуры "Рэчыца". Тут, як адзначае тэрміновай службы, вайскоўцы жывуць адной вялікай і дружнай сям'ёй.
Андрэй - малады чалавек, які прывык працаваць на вынік. Да спорту ў яго было асаблівае стаўленне, але займаўся больш для сябе. Затое зараз загартоўка дапамагае пераадольваць цяжкасці, з якімі сустракаюцца вайскоўцы. Лічыць, што кожны малады чалавек павінен служыць у войскі, каб пасталець, паглядзець на шматлікія рэчы пад іншым кутом.
- Пра органы пагранічнай службы шмат чуў раней ад сяброў і знаёмых, - адзначае Андрэй Біб. - Асаблівым момантам у маім жыцці стаў першы ўбор. Я выконваў пастаўленыя задачы і лавіў сябе на думцы, што вось ён - мяжа дзвюх дзяржаў і мера адказнасці.
Андрэй дзень пры дні бездакорна выконвае ўсе даручэнні. Пагранічнік дабіўся поспехаў у службе, карыстаецца павагай таварышаў і кіраўніцтва. Ён узнагароджаны нагруднымі знакамі "Сто выхадаў на мяжу" і "Дзвесце выхадаў на мяжу".
- Кожны мужчына павінен мець унутраны стрыжань, умець праяўляць сябе. Усе патрабаванні, задачы вельмі ясныя. Кіраўніцтва ўважлівае да падначаленых. Мы ж, тэрміновай службы, зусім розныя людзі, якія ў гэты перыяд падпарадкаваны адной мэты, да якой ідзем свядома, пераадольваючы цяжкасці, - дзеліцца вайсковец. - У арміі ў мяне з'явілася шмат новых сяброў.
Сваю службу малады чалавек лічыць вельмі цікавай. Хлопец з задавальненнем дзеліцца ўражаннямі з бацькамі, якія падтрымліваюць імкненне сына дастойна прайсці службу, бачаць, як ён пасталеў. А яшчэ ён лічыць, што за гэты час атрымаў неабходны досвед і гатовы да любой экстрэмальнай сітуацыі.
Пасля вяртання дадому Андрэй мае намер больш сур'ёзна заняцца спортам. Яшчэ малады чалавек вырашыў перагледзець пытанне сваёй прафесійнай дзейнасці, магчыма, нават спыніцца на далейшай службе.
Падобную жыццёвую гісторыю распавёў яшчэ адзін тэрміновай службы - Уладзіслаў Варган, які разам з іншымі вайскоўцамі Пінскага пагранічнага атрада стаіць на абароне мяжы на тэрыторыі Столінскага раёна.
Уладзіслаў, як і Андрэй, патрапіў у «вучэбку» у Сосны.
- Мне было вельмі цікава, што і як павінен рабіць вайсковец, - дзеліцца хлопец. - Шмат часу мы праводзілі на занятках. Добрая база і падрыхтоўка. Мне спадабалася асвойваць розныя віды ўзбраення, вучыцца страляць, разбіраць і збіраць пісталет і аўтамат. Цяпер з усмешкай успамінаю, як цешыўся першыя часы, калі ўсё атрымлівалася, і я ўкладваўся ў нарматыў.
Пасля "вучэбкі" тэрміновай службы адправілі на пагранзаставу "Дзівін", далей - на рэзервовую заставу пагранічнай камендатуры "Рэчыца". Уладзіслаў правёў па тэрыторыі міні-экскурсію, у дэталях апісаў, за што адказвае і па-мужчынску даў слова, што нам няма чаго баяцца, бо мяжа на замку. Як не паверыць такому смеламу і адважнаму хлопцу!
- Не кожнаму дадзена такое права: хадзіць па крайніх метрах роднай зямлі, - разважае тэрміновай службы. - На памежнікаў кладзецца велізарная адказнасць за ахову меж краіны. Мы спакойна нясем службу, але гатовы да таго, каб у любы момант прыняць меры па затрыманні парушальніка мяжы. Нас навучылі дзейнічаць хутка і зладжана. Мы ўвесь час напагатове.
Ёсць маладыя людзі, якія баяцца войска, але гэта памылкова, таму што служба рэальна цікавая. У ёй шмат сваіх плюсаў. Гэта досвед на ўсё жыццё.
