Адна з вуліц аграгарадка Рэмель названа ў гонар участковага міліцыянера-падпольшчыка Вялікай Айчыннай вайны
Пятра Дзмітрыевіча Дзямко.
Пачатак...
Пётр Дзямко нарадзіўся ў 1917 годзе ў вёсцы Альшаны. Дзяцінства было вельмі цяжкім. Па волі лёсу Пётр і яго родны брат Кузьма патрапілі ў Смаленскую партыйную школу. Але вельмі хутка зямля гэтая аказалася пад ботамі белапалякаў. Паводле архіўнага запісу ў сельскім Савеце, вядома, што «Пётр Дзямко рана стаў на шлях рэвалюцыйнай барацьбы, не раз арыштоўваўся ўладамі Польшчы…». З 1936 па 1939 гады Кузьма і Пётр знаходзіліся ў Бярозе - Картузскім канцлагеры. Але палешукі не падалі духам, займаліся самаадукацыяй.
Пасля доўгага расстання з домам і роднай сям'ёй браты Дзямко вярнуліся ў Давыд-Гарадоцкі раён. Тут яны і распачалі службу ў органах НКУС СССР у ролі ўчастковых міліцыянтаў. Кузьма застаўся на тэрыторыі Давыд-Гарадка. Пазней, калі пачалася Вялікая Айчынная вайна, ён патрапіў у 83-й гвардзейскі стралковы полк Чырвонай арміі. Загінуў у лютым 1945-га. Яго магіла знаходзіцца ў горадзе Чарняхоўск Калінінградскай вобласці.
Пётр Дзямко быў накіраваны на службу ў Рэмель. Жыць і працаваць участковым міліцыянерам мірна ў мужчыны не атрымалася - прыйшлося ўстаць на абарону Радзімы ад нямецкіх захопнікаў. Пётр Дзмітрыевіч уступіў у шэрагі падпольнай арганізацыі ў ваколіцах Альшан, Рэмля і Давыд-Гарадка. У барацьбе супраць ворага яму на дапамогу прыйшоў і старэйшы брат Іосіф Дзямко, які жыў у Рамлі з сям'ёй: дапамагаў збіраць звесткі аб фашыстах у наваколлях.
Участковы міліцыянер вельмі часта падвяргаў сваё жыццё небяспецы, не раз яго маці казала: «Сынок, з немцамі не жартуюць! Ды і людзі!? Хто ведае, што ў іх у галаве?» Але Пётр не думаў, што нехта з аднавяскоўцаў можа выдаць яго немцам.
Смерць падпольшчыка
Бяда ў сям'ю Дзямко прыйшла ў ліпені 1941-га. Маці Пятра Дзмітрыевіча была ў агародзе. Раптам да яе даляцелі гукі стрэлаў і абрыўкі нямецкіх галасоў. Сэрца маці сціснулася. Яна зразумела, што з сынам нешта здарылася...
Немцы ўсё ж злавілі маладога ўчастковага-падпольшчыка. Альбо нехта здаў з мясцовых, ці так склаліся абставіны, даведацца не ўдалося. Доўга фашысты катавалі, мучылі, па-зверску катавалі і збівалі Пятра. Спрабавалі даведацца хоць якую-небудзь інфармацыю аб партызанах і падпольшчыках, але ўчастковы міліцыянер маўчаў. Звесткі не "выбілі"... Таму знясіленага, знясіленага Пятра немцы вырашылі правесці па ўсім сяле, каб паказаць насельніцтву, што чакае кожнага, хто пойдзе супраць іх. Затым адвялі ва ўрочышча Ляшчы да мясцовых могілак і прымусілі на вачах мясцовых жыхароў уласнаручна выкапаць у нізіне магілу, якую вельмі хутка запоўніла вада. Юнак жа цярпліва чакаў час сваёй смерці. Ніхто не ведае, пра што тады думаў Пётр, але ў апошнюю хвіліну акрываўленымі, дрыготкімі і знясіленымі рукамі толькі перахрысціўся...
Варожыя кулі изрешетили цела адважнага абаронцы-партызана. Пётр упаў у магілу з вадой. Тут ён і ляжаў да таго часу, пакуль ноччу яго сям'я не пахавала. Адважны 24-гадовы ўчастковы ў росквіце сіл аддаў сваё жыццё за нас з вамі, за нашу светлую, ціхую і мірную будучыню. У 1970-м годзе на магіле Пятра Дзмітрыевіча быў устаноўлены абеліск з пяціканцовай зоркай. У 2005-м, пры падтрымцы мясцовых улад і насельніцтва, усталяваны новы помнік герою - участковаму міліцыянеру-падпольшчыку Пятру Дзмітрыевічу Дзямко.
Родная пляменніца Вольга Іосіфаўна Ярмоліч не ведала свайго дзядзьку, тым не менш, калі вырасла, паставіла перад сабой мэту: увекавечыць памяць аб ім. Па яе просьбе ў 80-х гадах вуліцу Трактарную, на якой яна жыве, перайменавалі ў вуліцу Пятра Дзямко.
